ga dat zien !: nog tot 4 september 2016
Honoré d’O was in 2005 met zijn werk ‘officieel’ van staatswege te zien in het Belgisch Paviljoen op de Biënnale van Venetië. Zijn bijdrage was toen meer “een ervaring” dan een expositie van ‘schone” kunsten. De interactie, de geprogrammeerde chaos, de verlokkingen van de humor, de plastische aanzetten van de kunstenaar om zelf verbeeldend aan de slag te gaan als (passieve) kijker; dat was meteen hét dna van de kunst van Honoré d’O die zich sedert 1984 op die manier naam-gewijs manifesteert in de kunstwereld.
Daarvoor was hij zoals alle jongetjes een jongen die onder de familienaam Raf Vanommeslaeghe (1961) door het leven laveerde van kind naar jong volwassene om zich al “verwonderend” af te vragen wat het leven in de “grote” en complexe wereld voor hem kon be-tekenen.
Ik wil hier niet al te breed-voerig ingaan op zijn evoluties en démarches; daar is de catalogus voor gemaakt en is de reële ervaring met het werk een sine qua non om – al was het maar “even”- in de “stellingname” te kruipen van een oeuvre waarin de kunst de realiteit overstroomt en vice versa.
In Oostende kreeg de kunstenaar veel plaats en dat gebruikt Honoré d’O voluit om een expo te bouwen als een snoer met vele kralen waarin het snoer het bindmiddel blijft in de kunst die zich als rups verder plant tot het in particuliere gedachten van de bezoeker ontplooit tot een kleurrijke vlinder. Vlinders zijn wellicht mooie metaforen voor deze tentoonstelling; ze azen op het buikgevoel en ontsnappen genadeloos in de blauwe diepte van de lucht.
Centraal en heel helder staan in Mu.Zee de 8 axioma’s – het zijn hagelwitte werken van piepschuim; een materie gemaakt uit aardolie die heel weinig weegt en door haar hoog gehalte aan lucht (98%) een perfecte isolator is. Het is materiaal dat eens de context van de kunst nadert, een perfecte lading dekt ‘over’ kunst die ook helend, mentaal-zalvend en beschermend kan zijn/optreden als troost voor de hardheid van het bestaan dat een mens zichzelf en de anderen aandoet.
De axioma’s – wat een mooie verbale titel om iets alsnog te benoemen dat in se niet te bewijzen valt. Vanuit de maagdelijke witheid van de 8 axioma’s die Honore d’O namen geeft – filosofie, psychologie sociologie, architectuur, wetenschap, recht, ethiek en poëzie – vertrekt het treintje doorheen heerlijke artificiële landschappen en paradijzen. Het zijn 8 wagonnetjes/namen – disciplines die niet aan het rechte, exacte eind (kunnen) staan. Het zijn werk-woorden, drommelse vehikels die het leven gestalte proberen te geven zonder te vervallen in geijkte stramienen.
En vanuit die axioma’s begint de wonderlijke, verspringende, wit-fragiele ‘wereld’ van Honoré d’O te ontpoppen. Als een tijdelijke pop-up sleept hij heel zijn artistieke hebben en houden in de museumzalen die hij als een paleis inrichtte; met gespannen bogen tussen alle deuren heen weet hij de bezoeker “noordeloos” te maken. Bekende fragmenten, video’s, constellaties, perfect uit piepschuim gesneden “mechanische ogen” zoals diaprojectors, spots en flitspalen houden de alertheid van de kijker in bedwang- in een surreële dwang zonder realiteit.
Het is wonderlijk hoe Honoré d’O ‘de tweede lezing’ van zijn werk ophoogt tot een nieuwe lectuur – weg van het vaststaande, weg van het mercantiel-speculatief fossiele van een “af” en waarde-gerijpt kunstwerk dat veelal snakt geveild te worden…
Het oeuvre van Honoré d’O is als een kosmische trip – een bedoening voor de bezoekers die meer als mentale doeners moeten doorgaan dan als al dan niet geoefende meerwaarde-zoekers van en naar beelden.
Woorden staan hier in de fragiele, piepschuimen schaduw van de ervaring van de aparte delen/deeltjes van deze expo. De piepschuimen “holy” molecules waar de titel van deze expo naar verwijst zijn puntgave woorden van waaruit Honore d”O zijn deeltjes-versneller aan gang zet in een museum zoals Mu.Zee dat er nog nooit eerder zo fris uitzag als nu.
Mieke Mels was Mu.Zee-curator/navigator.
Luk Lambrecht
22.05.2016
www.muzee.be
Poster un Commentaire