werk van Philip Aguirre y Otegui
Museum Plantin-Moretus in Antwerpen
> 29.01.2023
Et zijn zo van die plekken waar een mens -eens de schoolgaande periode voorbij – niet meer zo vaak terugkeert. Dat is helemaal ten onrechte met het huis Plantin-Moretus in Antwerpen – een knoert van een huis, annex prachtige tuin waarin het belang uitstraalt van de Meester drukker die in de zestiende eeuw gestadig zijn werkplaats exporteerde naar filialen in Europa.
Wat een bezielende context, wat een ingetogen sfeer en wat een collectie schitterende portretten van ondermeer de hand van publiekslieveling Rubens.
Het is een lust om er te flaneren temeer omdat het vandaag veel beter ‘bekt’ om de kleine en grote salons van de actuele kunst af te schuimen dan stil te staan bij dit soort stille plekken die in andere kunststeden in Europa zeker en vast meer erkenning en publiek zou genereren.
Maar goed, actuele kunst is vandaag deel van de life style en wordt vandaag massaal sociaal omkaderd met culinaire en andere inside activiteiten die meteen status en verschil weerspiegelen. Soit.
Philip Aguirre y Otegui (1961) toont in deze sublieme context nu een heel mooie greep uit zijn ruim oeuvre en schenkt vandaag een deel van zijn grafisch werk aan het museum waar het (uiteraard) een perfecte context krijgt en goed en wel zal worden bewaard.
De tentoonstelling is nu eens niet opgevat als trans-historisch; dat is slim van de kunstenaar om uit dat modieuze vaarwater te blijven van een trend om kunst van en voor alle tijden te mixen tot soms bizarre constellaties waar (soms en veelal) geen touw aan vast te knopen valt.
Het werk van Philip Aguirre sluipt geruisloos langsheen de bescheiden witte kamers en in de nooit of bijna nooit gebruikte keuken van dit statige huis en niet in de theatraal duistere vertrekken.
Trouwens wie is er in zijn/haar leven nog niet eens geconfronteerd geweest met wijze commissies die toezien op het in stand houden van onze monumenten en erfgoed. Die zal weten dat ons verleden soms met te veel witte handschoenen wordt beschermd alsof alle erfgoed de gelijkenis doorstaat van onaanraakbaar belang tot in de eeuwigheid.
De tentoonstelling met de titel “L’Invitation au voyage” is sterk gelieerd aan de essentie van dit oeuvre dat breed uitwaait van tekeningen grafiek, kleinsculpturen, beelden én permanente beelden in de publieke ruimte. Migratie en de problematiek van water en vluchttelingen zijn inhoudelijke thema’s die zelf aan het lijf van de kunstenaar plakken en op die manier ook op een weliswaar onthechte, plastische en doorleefde manier aan de toekijkende wereld worden toevertrouwd.
De tentoonstelling is erg intiem opgevat, a-spectaculair én economisch gerealiseerd met de technisch diensten van de Stad Antwerpen. De expo opent met een indexicaal werk “La Frontera” (2010) en zet meteen de expo op een adem-ritme waarin de bezoeker schippert tussen een toeschouwer en een nabije lezer.
Het is een lust de kleine grafische werken te bespieden ontdaan van elke vorm van pathetiek of emotioneel opwekkend detail. Philip Aguirre y Otega wringt zich tussen de (immer) blijvende collectieve souffrances van de wereld en glipt zonder moeite van zijn thuis – met in het achterhoofd de canons van “onze” kunstgeschiedenis – naar andere continenten waar hij meerdere projecten uitbroedde en aanpakte en als inspiratie meenam voor ‘een tekenen’ dat hem zijn al te persoonlijke gedachten ontvreemdt tot een exemplarische beeldtaal die niet specifiek is gebonden en aan plaats, tijd of grotere ruimte.
Philip Aguirre is niet alleen voor Plantin-Moretus gul geweest; hij is dat ook voor de bezoeker die heel veel te zien krijgt op korte afstand. De kleinsculpturen springen met gemak naar de tekeningen en bepaalde tekeningen worden op het einde van de tentoonstelling letterlijk 3D en vooral ook op een indrukwekkende manier in de pittoreske keuken!
Bij deze fijnkost-tentoonstelling hoort een al even fijn ‘hebbeding’-boekje met een korte maar “oh zo” fascinerende korte tekst van Simon Njami waarin op een uiterst precieze manier wordt nagedacht over de rol van cartografie, de relatie tussen objecten en beelden en over het belang van de mentale ruimte van de kunstenaar die via kunst (wederom) een fysieke ‘plaats’ wordt.
Toch één citaat dat mij zelf een avondje zoet hield wil ik de (mogelijke) lezer toch niet onthouden.
Het is een citaat van Ralph Waldo Emerson; “De dichter, die via intellectuele intuïtie tot hen doordringt, verleent hem een kracht die hun vroeger gebruik doet vergeten en geeft elk levenloos voorwerp ogen en een tong”.
Luk Lambrecht
Poster un Commentaire