Caroline Van Damme (1955) is één van de weinige kunstenaars in ons land die op een uiterst preciese, geconcentreerde en wars van trends of goed in de markt liggende stromingen, kunst blijft maken gebaseerd op een totale negatie qua zoeken en/of poneren van statements/commentaren over de wereld en de actuele “sociologische” gang van zaken.
Het is en blijft merkwaardig dat haar oeuvre dat aanvangt in late jaren tachtig een totaal niet aan de werkelijkheid refererende kunstproductie opleverde zonder compromissen en bedacht en uitgevoerd van reeks naar reeks die titels meekregen die “een woord” blijven zonder grip op een begrip te alluderen.
Haar werk is op de eerste plaats “aanwezig” en articuleert de ruimte, de architectuur en stuurt én tart de perceptie van de toeschouwer. Haar werk hoeft geen context, het werk past zich wonderwel aan, aan de “gegeven” ruimte van presenterende handeling zonder in het minst met de intentie “iets” te willen representeren. Haar eenvoudig en sober werk is zichtbaar met de hand uitgevoerd; is materieel-transparant en houdt het oog letterlijk bij de leest.
Haar intenties worden binnen de afgebakende reeks “Horizons”, kunst via het oordeelkundig en rationeel gebruik van de vier kleuren, rood, geel, blauw en groen. Qua presentatie bij het beslissen over “richtingen” en samen-stellingen van de aparte ”Horizons” in de ruimte – weet Caroline Van Damme haar autonome kunstwerken onderling eindeloos in “dialoog” te brengen als in een “ensemble” dat als een atonale partituuur in de oren blijft klinken.
De nieuwe reeks “Horizons” is voor diegenen die het werk van Caroline Van Damme volgen een krachtig en logisch vervolg op haar vroegere reeksen zoals “Aunes, “Fraction” en “Trajet” met dien verstande dat de recente reeks “Horizons” meer kan worden beschouwd als een perfect gespatialiseerde presentatie van apart te beschouwen werken waaruit nu duidelijk méér interne beeldende kracht uitgaat. Daarmee bedoel ik dat de perceptie van “Horzizons” de toeschouwer toelaat het (aparte) werk als één geheel (qua compositie-denken) te zien, zonder daarbij te veel te worden afgeleid om binnen-inhet werk een bepaalde rationele logica/formule te zoeken.
Haar plastische middelen zijn tot een minimum herleid: alle “Horizons” zijn van een zelfde formaat en drager – triplex/hout en lakverf be-werkt op de standaard-afmeting 6 cm x 118 cm.
Natuurlijk doen de “Horizons” de gedachte mentaal afleiden naar de intentie van Caroline Van Damme dat ze in haar artistieke carrière nooit iets heeft willen tonen en/of uitbeelden en dat ze met haat werk probeert datgene te tonen dat niet kan worden gezegd.
Ontegensprekelijk getuigt haar werk van een grote zeggingskracht waarin ze de speculatieve interpretaties van haar werk intentioneel, letterlijk in het midden houdt.
Zij “materialiseert” het besef dat haar artistieke productie oneindig wend- en inzetbaar is – het zijn zoals ze het zelf omschrijft “horizonten van de tijd” die volgens éénieders achtergrond, aanvoelen en interesses letterlijk en figuurlijk “alle” richtingen kunnen uitgaan.
Er is geen boodschap, geen ideologie…
Wie van naderbij toekijkt naar het werk merkt dat zij in galerie De Ziener in Asse op een puntgave manier in dialoog treedt met de zeer uiteenlopende kenmerken van de tento-plaatsen gaande van een “zolderkamer” tot een modernistisch ogende “blok”-architectuur van wijlen architect Jo Crépain – met zicht op een tuiningreep van tuinarchitect Jacques Wirtz.
De houten staafjes op de drager ontrollen als het ware de kleur en weerspiegelen op een subtiele manier het licht terug in de ruimte. Hier en dar worden witte vlakjes geritmeerd met een fijn zwart streepje en verkrijgt de compositie hierdoor in de “co-living” met de egaal geschilderde kleurbanen een “ontoereikendheid” tegenover “ons” kijken dat erop uit is “logica” te ontdekken.
De tentoonstelling “Horizons” is van een “andere” orde binnen het actuele kunstenlandschap; Caroline Van Damme veruitwendigt haar intieme kijk op het leven op een manier waarin het plezier wordt aangewakkerd troost en esthetisch genoegen te vinden in het aanschouwen van kleur en lijnen in een perfecte samenhang met de bestaande onaangeroerde architectuur van de galerie.
Richtingen zoeken is in dit serene oeuvre totaal overgeleverd voor rekening van de individuele toeschouwer.
Het werk van Caroline Van Damme verdient duidelijk meer aandacht én interesse.
Luk Lambrecht
Poster un Commentaire