Anthony caro

Anthony caro

het plezier van het beelden maken

in de tuinen van het Van Buuren Museum in Ukkel

Het blijft een verborgen parel, die mooie in het groen verscholen Villa van het Nederlandse gefortuneerde koppel Alice & David Van Buuren, die nu in handen is van een naar hun naam afgeleide Stichting. Het is een uitzonderlijke lust-plaats waar rust en schoonheid in kunst en groen samen-gaan en écht een warme ervaring nalaten.

Zo een plek kan niet overleven zonder tijdelijke manifestaties en wie na de pracht van het huis met (ronduit) meesterwerken van Breugel, Permeke en Gustave Van De Woestyne ervaren heeft én zich even goed kon amuseren met de grappige video over het leven van het koppel Van Buuren, wordt richting tuinen gestuurd. Die tuinen zijn wonderbaarlijk en deels geconcipieerd door René Pechère, die tekende voor een uitzonderlijk labyrint en zowaar een tuin van het Hart – een aandoenlijke romantische ode van Alice aan haar overleden echtgenoot !

Dankzij de inspanningen van de Parijs-Brusselse galerie Daniel Templon worden nu in de tuin beelden getoond van de invloedrijke Britse beeldhouwer Sir Anthony Caro (1924-2013).

Dat is een mooi initiatief omdat het soms té veel het geval is dat men in de context van de beeldende kunsten de klassiekers helemaal niet meer kent omdat ze niet meer worden getoond.

De reden zit in ons actueel systeem zelve waaruit blijkt dat “het nieuwe van nu” nu éénmaal publiek in grote getale aantrekt en niet (meer) dat soort tentoonstellingen van zogenaamde moderne “wegberijders” die vandaag deels of geheel zijn vergeten…

Kort: Anthony Caro studeerde aan de Saint Martins School in Londen en werkte al snel als assistent van Henry Moore. Via de invloed van de Amerikaanse beeldhouwer Tony Smith (1912-1980) wordt het werk van Caro in een modernistische richting geduwd waarin de sokkel helemaal verdween alsook alle mogelijke technieken die aan een traditioneel beeldhouwwerk doen denken.

In de tuinen van Ukkel wordt daar nu een summiere greep uit getoond en het moet gezegd, alhoewel eclectisch, is deze expo wel goed samengesteld in de context van een machtig aanlokkelijke tuin.

Het werk van Anthony Caro kan het best worden gedefinieerd als een streven naar driedimensionale sculpturen zonder sokkel met ‘gevonden’ stukken metaal of aluminium die ingenieus en in grote vrijheid aan elkaar werden gelast/gemonteerd. Het zijn sculpturen waar rond een mens moet wandelen; het kunstwerk “is” er bij gevolg nooit helemaal. De sculptuur is als één groot fragment opgebouwd uit grillige fragmenten die als geheel in mijn ogen altijd wel iets gemeen hebben met “onze” realiteit.

In den beginne liet Caro de beelden zijn en zien zoals ze werden gemaakt; de naakte materie mét lasnaden, zodat alles zoals het toen in die tijd meer en meer hoorde – niets van het ontstaansproces dienden te verdoezelen.

De meest straffe werken in Ukkel zijn m.i. die van het begin van de zestig en zeventig. Werken zoals “Second Sculpture” (1960) “Larry’s Land” ‘(1970) en “Del Rio” (1970-71) laten niet hun oorspronkelijke materie zien maar werden voor-zien van een laagje vernis of verf.

De beelden werden als dusdanig één ding via de kleur. Er spreekt daaruit en uiteraard een tegenstelling; de bruutheid van het gevonden metaal zoals ook van die stalen poutrelles, krijgen hierdoor een face-lift – ééntje waarin de hardheid van het materiaal, picturaal wordt.

Deze verleidelijke werken staan in Ukkel met de nodige afstand goed en wel gepresenteerd.

Wat betreft het “abstracte” karakter van deze werken valt er toch wel één en ander op te merken !

Bijna alle werken in hun brute collage/montage toestand doen mij denken aan één of andere realiteit. “Star Flight” (2001-03) aan een contstructivistisch-productivistisch monument; “Palanquin” (1987-91) aan een plaats voor/van beschutting; “Veduggio Plain” (1972-73) aan een publieke bühne en “Door” (2005) en “Inset” (1972-74) aan de doorgang van een architecturale situatie.

Heel vreemd als “een eend” zijn de twee figuratieve werken op deze expo “Concealed Figure” en”In the Bath” beiden uit 1986. Het is en blijft raden naar Caro’s kronkel bij het zien van deze opnieuw naar traditie neigende latere sculpturen. Wellicht hebben ze te maken met één of andere romantische afwijking of toegeving ingegeven door het verloop van de tijd of omstandigheid.

Het zijn en blijven twee bizarre sculpturale inserts in overigens een expo die er best mag zijn in het overvolle actuele aanbod van kunst die als “het nieuwe” pretendeert door te kunnen gaan.

Anthony Caro nog tot 8 oktober 2017 in Museum Van Buuren Erreralaan 41 in Ukkel.

www.museumvanbuuren.be Bij de expo hoort een klein boekje met afbeeldingen van alle werken van Anthony Caro met tekst van Roger Pierre Turine.

Luk Lambrecht