Lili Dujourie

bij (ex-galerie) Micheline Szwacjer

Lili Dujourie (1941) is een kunstenaar die heel haar carrière een stempel drukte op de Belgische kunst. Zij deed dat steeds vanuit een zeer grote liefde voor de (schilder)kunst, het auto-performatieve via het opkomend medium video in het begin van de jaren zeventig én vanuit een sterk verlangen naar poëzie.
Bij Micheline Szwacjer presenteert zij een greep uit twee reeksen werken uit het begin van de jaren negentig en het begin deze eeuw. Lili Dujourie’s (formele) interesse in de manier waarop vb de Vlaamse Primitieven kledij en textiel in verf wisten om te zetten, waarbij de plooien een spel spelen met het licht is hier prachtig te zien in 5 Kabinetten. Deze werken bestaan uit zwart gekleurde stalen dozen die steunen op ragfijne poten. De hoogte van de aan één kant open doosjes, situeert zich ongeveer ter hoogte van het hoofd van de (modale) bezoeker. Binnenin liggen stukjes fragiel gedrapeerd gips die zich voordoen als “innerlijke” interieurs.
De zwarte dozen met hun maagdelijk witte inhoud doen uiteraard denken aan een schematische voorstelling van een staand persoon. De bezoeker wordt als het ware omringd door “abstract-gerepresenteerd” leven in een gepolariseerde zwart/wit-uitvoering waarbij het harde zwarte staal in zich, het kwetsbare witte gips beschermt.

Deze Kabinetten waren voor het eerst te zien op de boeiende en grensverleggende expo “Het Sublieme Gemis” (1993) van Bart Cassiman. Het waren toen werken die zich perfect wisten te nestelen in een toen vernieuwde vorm van beeldhouwkunst waarbij minimale vormen werden opgehoogd met uiterst persoonlijk en gevoelsmatig-poëtische inhoud.
De drie andere werken op deze ascetische maar door en door poëtische expo met name “Eulalie”, “Achilles” en “Eleonora” (2000-2001) zijn opnieuw te beschouwen als innerlijke portretten, geduldig gemaakt van diverse staaldraden waarin op afstand een menselijk silhouet zichtbaar wordt. Het is ontroerend mooi om zien hoe Lili Dujourie deze werken als het ware ambachtelijk in elkaar stak en hoe ze met nageltjes het lijnenspel tegen de muur in vorm (be)houdt.
De dialoog tussen de werken tegen de muur en de 5 Kabinetten op de vloer van deze kunstruimte bepaalt een mentaal wandel- en ervaringsgevoel dat nauwelijks in woorden is onder te brengen. Poëzie!
Curator Martin Germann van S.M.A.K. in Gent, maakte in 2015 een bijzonder fraaie overzichtstentoonstelling van haar werk en ook voor deze kleine, fijne expo schreef hij een korte tekst – waarvan ik U de laatste zin niet wil onthouden. “It is a struggle between fluid thought and static matter, between steel and plaster, metal and skin”.

Nog tot 21 december in Verlatstraat 14 in Antwerpen. www.gsm.be

Luk Lambrecht